nostalgie

[Gompie]

Ik heb onlangs wat foto's opgezocht en ik kwam daarbij m'n eerste Autootje tegen......



Het was een standaard Fiat 850.
In die tijd werkte ik naast mijn school, 's-avonds bij een autobedrijf. Daar hadden ze ook een uitdeukerij, annex spuiterij.
Ik vond de 850 wat saai, dus ik kwam met een idee. Dat idee was gepikt van de Opel Kadett. In die tijd was er een speciale uitgave met een soort 'zon' op de zijkant (vanaf het acherwiel).
Het kontje had ik zwart gespoten en er een extra set achterlichten bij geplaast.
Op het achterdekseltje had ik een (metalen) spoiler gemaakt.
Apetrots was ik toen 'ie uit de spuiterij kwam.

In die tijd waren er maar twee leerlingen op de MTS waar ik op zat die een eigen auto hadden. Die andere autobezitter is nog steeds een vriend van me. Toch wel bijzonder.
Als we gingen sporten op een naburig veld (drie straten verderop) werden onze auto's volgepropt met mede-klasgenoten (die te lui waren om te lopen).
Het record is 7 man in een 850. In die van m'n vriend gingen er meer. Hij had een Kadett-station. Daar gingen er 'met gemak' 12 in.

Rijden met zo'n 'sportauto' betekende ook de tol betalen.
Ik heb er twee keer een opgeblazen motor mee gehad.
Zo leerde ik aardig sleutelen.
M'n vader gaf me 'les' door ernaast te komen zitten op een stoel.
Ik mocht de vieze handen maken. Een zeer goede leerschool, dat wel.

Na deze 850 (die ik zéér goed kon verkopen) kwam er een bijna identieke (in kleur) die ik maar een paar maanden had. Die verkocht ik ook weer met winst.

Toen kon ik een Fiat 850 Special kopen. Deze:




Hier heb ik me aardig op uitgeleefd.
Ik had al ervaring op gedaan met een 'apart' uiterlijk (wat me vaak op een aanhouding kwam te staan) dus ik besloot dat ik 'm aan de buitenkant niet te veel te 'pimpen' (dat woord bestond nog niet).
Ik hield me niet helemaal aan m'n eigen woord, toen ik er een hele rits lampen op de voorzijde zette (verstralers en breedstralers) die echt een giga (ook zo'n woord dat nog niet bestond) bak aan licht gaven.
De wielmaat vergrootte ik door er velgen van een Fiat 1300 onder te zetten. Die waren groter en breder. Het paste echt nèt (zonder uitbouwen).
De grootste uitdaging was toen ik een motor op de kop tikte (voor F 100,-) van een Fiat Spider. Dat was namelijk een 950 cc motor. De zwaarste uit die serie. Meer kracht dus!
In combinatie met een Abarth uitlaat, een grotere dubbele carburateur, een 'ranpipe' (een soort speciaal luchtfilter, omdat het standaard luchtfilter niet meer paste door de grotere carburateurs), en extra grote carterpan (ook van Abarth) en nog een paar kleine dingen, was het 850-je veranderd in een klein monstertje.
De Simca Rally 1 en 2 (standaard te koop) reed ik er met gemak uit.
Uiteraard moest er wél een dikke stoeprand in de voorbak (waar normaal het reservewiel zat) anders begon hij te stuiteren.

Binnenin had ik de standaard stoelen verwijderd (incl achterbank) en daar had ik twee kuipstoelen van de Spider in geplaatst.
Op de plaats van de dashboard/middenconsole (daar waar de verwarmingsunit achter zat) kwam een mega grote toerenteller (van de sloop) in een behuizing van een oude speakerbox. Het was net of het zo hoorde. Nog wat ander (fake) tellers erbij en ik waande me in een Porche.

Toch wist ik zeer aardig te presteren met dit karretje.
In die tijd werden er veel georganiseerde straatrally's gereden en daar deed ik op een gegeven moment aan mee. Als bijrijder (kaartlezer) had ik m'n schoolmaatje bij me (van die Kadett). We moesten rijden in het Westland, tussen de kassen door. Hij was daar zeer goed bekend. Zo kon het gebeuren dat we TWEEDE werden (tussen de BMW's en andere professionele Rally-auto's). We werden meteen gestrikt voor nóg een rallyproef. Dat was meteen ook de laatste, want toen ik na afloop naar m'n banden keek, zat er bijna geen profiel meer op.
Als arme schoolgaande student kon ik niet financieel opboxen tegen de 'profs'

Later verkocht ik uiteindelijk de 850 (bijnaam Rols Royce i.v.m. RR in het kenteken) en ben toen een Vauxhall gaan rijden.

Dat waren nog eens tijden...........

[polonio]

Leuk, leuk, leuk! Een leuk verhaal en mooie plaatjes. Dat waren nog een tijden.
Ik heb voor mezelf wel eens een lijst gemaakt van alle auto's die ik heb bereden. Een Fiat 850 zit er niet bij, ik heb er wel eens in gereden met een vriendinnetje van me die kapster was (ik weet haar naam niet eens meer, maar herinner me wle de auto...).
Het begon wat mij betreft bij Renault en wel met een 4-tje, die ik kocht voor 600 oude florijnen. Dat was in 1970 en het autootje moet toen 6 jaar oud zijn geweest en het beste was er wel af. Zette er stoffen stoeltjes in uit een andere auto (op een houten onderstel, wist ik veel). Zag er luxe uit en ze zaten nog lekker ook. Verantwoord is natuurlijk wat anders, maar dat kwam nog niet in mijn vocabulaire voor, al bestond dat woord wél! Ik heb er op vakantie in Luxemburg vanaf de camping ook een rally mee gereden, we werden slechts zesde (in een veld van geloof ik 25 auto's). Niet slecht vonden we toen. Na een jaar was het afgelopen met de pret, de auto zakte door de achterwielophanging en was onherstelbaar.
Via allerlei auto's zoals Peugeot 404/504, Volvo 345/850, Toyota Carina/Camry ben ik weer bij Renault terecht gekomen, Laguna I/II en nu dus de Vel Satis.
De VS is inderdaad 'top of the bill' en van een aparte klasse, snel en comfortabel. En wat een wereld van verschil met de '4' en hoeveel beter ook dan alles wat ik eerder heb gereden! Ik rijd er mee van en naar het werk, we gaan ermee op vakantie met de caravan, ik kom daarmee op zo'n 45.000 km per jaar. Achterpassagiers zijn altijd heel blij met de ruimte, de zit en het uitzicht.
Helaas, aan alles komt een eind. Door de oplopende kilometers nadert het moment van vervanging, zakelijk gezien dan. Misschien zou ik de VS er wel bij willen houden en met een 'gewone' woon-werkauto kilometers maken. We zullen zien!
Zo wordt mijn eerste reactie misschien tevens mijn laatste. Hoe dan ook, de VS blijft speciaal en misschien...

[Gompie]

Nou, ik zou zeggen deze VS inruilen en een Phase II aanschaffen......

Ik zal trouwens nog het vervolg op de 850-jes vertellen.

Nadat ik de tweede 850 goed kon verkopen, nam ik de auto van m'n Pa over. Het was een Vauxhall Viva.



Deze foto heb ik op Google gevonden, maar ik had nèt zo'n zelfde. En dan bedoel ik in exact dezelfde kleur. Opvallender geel bestond toen nog niet. Het was echt de standaard fabriekskleur.
Ik weet nog dat m'n vader 'm net had en we verbaast waren van de reacties van de mensen op straat. Zo'n kleur was nog niet eerder op een auto gespoten, zo leek het. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar ik heb er in die tijd geen tweede gezien. De mensen bleven stilstaan op de stoep als we voorbij reden.....

Toen ik de Viva over nam, kon ik er weinig mee 'rommelen'. Een sportwagen zou het nooit worden en die wilde haren was ik ook wel een beetje kwijt. Het was een ruime wagen en daar ging het me voornamelijk om (in combinatie met het 'vriendenprijsje' natuurlijk).
Wat ik wél had gedaan waren de standaard 12" velgen omruilen voor een set 14" velgen die ik op de sloop (van een Vauxhall Victor) had gevonden.
Dat zorgde voor een dermate hoge topsnelheid, dat ik er zowat 180 km/uur mee kon rijden (de teller ging niet verder dan 145). Ik heb dat kunnen meten in Duitsland door met een vriend op te rijden die in die tijd een Toyota Celica had die het kon rijden. Het duurde een tijdje voordat ik die top kon halen, maar áls 'ie reed, dan bleef 'ie gaan.

Ik heb er een paar jaar plezier van gehad en uiteindelijk ging de Viva naar de sloop, vanwegen de spontane roestgaten die hij had gekregen.
Ik vond het wel jammer, maar ja ik ging er weer wat op vooruit,
Ik stapte over op een .......

(wordt vervolgd )

[polonio]

Mooie kleur op die Vauxhall, maar in hun herfst kregen ze bruine blaadjes, dat was een algemeen probleem toen met veel auto's. Ben benieuwd hoe je verhaal verder gaat.
Je suggestie om voor een Phase II te gaan houdt me bezig. Zijn er goede redenen te geven om daarvoor te gaan, behalve het recentere bouwjaar? Ik houd me aanbevolen.
Desgewenst nog wel wat meer kwijt over mijn ervaringen op autogebied en meer specifiek VS-gerelateerd. Salut!

[Gompie]

Voordat ik wat over de opvolger van de Vauxhall Viva vertel, schoot me nog een bijzondere belevenis met de Viva te binnen…

Op één van de vakanties reden m’n vriendin en ik in midden Frankrijk bij Clermond Ferrand. Het was de tweede vakantiedag. We waren op weg naar het zuiden via de “Route du Soleil”. Best wel een drukke route die ook door veel Nederlanders genomen wordt. Ik volgde met een schuin oog de kaart die m’n vriendin op schoot had, maar we raakten toch het spoor een beetje bijster. Bij een kruising van twee belangrijke doorgaande wegen besloot ik even stil te staan. Aangezien het hier een ongelijkvloerse kruising betrof kwam ik dus op een afrit, wat meteen weer de oprit (van de ander weg ) was. Ergens halverwege deze best lange af- en oprit was een parkeerplaatsje en ik besloot daar even te stoppen. Vrij snel toch de route op de kaart gevonden, dus ik voegde weer in. Daartoe moest ik wat snelheid maken, maar stond daarop ook weer op de rem vanwege mijn voorligger (caravan) die moest stoppen (voorrangsweg). In m’n achteruitkijkspiegel zag ik m’n achterligger netjes stoppen. Ook de auto dáár achter stopte goed. Echter de derde wagen stopte niet op tijd en reed vol achterop de tweede, die vervolgens weer op mijn achterligger knalde en deze schoof weer tegen mij aan. Ik kreeg wel een zetje, maar ik schoof niet echt door.

Nou daar sta je dan, midden in Frankrijk, in een kettingbotsing.
Het bleek dat we alle vier Nederlanders waren, waarvan de drie achterste auto’s een bij elkaar horende familie was. Er was gelukkig niemand persoonlijk gewond en iedereen stapte uit de auto. Dik 20 Nederlanders (en ook heel wat Fransen) stond rond de aanrijding en de schade was echt enorm. Alle drie de auto’s achter ons waren totall-loss. Alle drie de auto’s hadden een aanhangertje die finaal tot schroot waren geperst, want zelfs de laatste auto had schade opgelopen door de eigen aanhanger omdat deze omhoog geslagen was en dus op z'n kop op de achterkant van de auto klapte (los van de trekhaak, nog vast aan de bekabeling).
De auto achter mij was met zijn rechter voorkant tegen mijn linker achter kant gebotst. Zijn rechter voorspatbord was opgestroopt tot op het wiel. Het wiel kon niet meer draaien.
De drie auto’s konden allen niet meer rijden. Een zeer groot deel van de bagage lag over het wegdek verspreid (wat in de aanhangwagentjes had gezeten). Het was een trieste aanblik.
Mijn auto had, wonder boven wonder, echt nauwelijks schade. De kofferbakdeksel had een knikje (met induwen was de knik weer bijna onzichtbaar), de bumper stond iets naar beneden (kon ik weer omhoog buigen en twee miniscule krasjes waren zichtbaar) en m’n achterlichtbeglazing was een klein beetje kapot (met een rood verpakkingspapiertje van een snoepje kon ik het gaatje afdekken en zo kon ik toch rijden). Meer was het niet.
We zijn bij de aanrijding gebleven totdat de drie auto’s werden opgetakeld en de familie in taxibusjes wegreden (weer linearecta naar huis, zo bleek later).

Het was de meest bizarre aanrijding wat ik ooit heb meegemaakt en het toonde tevens aan dat de Vauxhall Viva wel tegen een fors tikkie was opgewassen……

[Gompie]

Na de Vauxhall Viva (die dus uiteindelijk jammerlijk naar de sloop ging) kwam een Ford Escort.
Meer luxe en ook lekker ruim. Weer geen ‘sportauto’, maar ach, dat kon ik toch niet betalen. Ook deze auto kwam rechtstreeks van m’n Pa (die weer een nieuwe had) en had ik dus weer een koopje. Ik woonde inmiddels samen en iedere cent was dus welkom. Dat was ook wel te zien in m’n huis, want nagenoeg al het meubilair bestond uit ‘krijgertjes’ (geen afdankertjes hoor, alles was piekfijn in orde).
Goed, die Escort was geen spannende auto (had ook nog een donkerbruine kleur), maar hij bracht me (ons) overal waar we heen wilden. Vooral op de vakanties kon hij zich bewijzen.
Eigenlijk kan ik dus niets spannends vertellen over deze Escort, de lelijkste uit de Escort-serie....... Gewoon een trouwe bak! Wél twee aanrijdingen mee gehad (niet mijn schuld) waar ik financiëel iets beter van was geworden, dus dat was relatief goedkoop rijden zo.
Uiteindelijk ging de Escord weer plaats maken toen m’n zwager zijn wagen te koop aan bood (en ik kreeg er toch nog een hele mooie prijs voor terug….)


Dit is 'm ongeveer maar dan donker bruin (foto van Internet)

[Gompie]

Nog zo'n verhaal....

Na deze Escort nam ik een Talbot 1100 over van m'n zwager....

(de Simca 1100 of de Yugo1100 kwamen uit dezelfde mal)
Een zilverkleurige die echt perfect in de lak zat.
Weinig kilometers en lekker practisch.
Het was de 'special' uitvoering (met extra breedstalers in de grill) dus nèt iets fraaier. Zoals deze:


Toen m'n vrouw en ik besloten te gaan trouwen, zaten we nog steeds niet 'dik' in onze centen, dus onze auto werd omgetoverd tot een luxe trouwauto....... (bloemstuk met een magnetische plaat eronder op de motorkap geplaatst en ...klaar!).
M'n zwager was chauffeur (met pet) en zo reden we naar het stadhuis in Gouda. De foto's terugkijkende realiseer ik me dat het best een mooi 'plaatje' was.

De vakantie daarop was richting Frankrijk.
De wagen was echt totaal volgeladen.... Twee fietsen op het dak, een surfplank ernaast (met een mast van 4 meter) en een grote bungalowtent achterin. Die tent alleen al woog 50 kg (twee aparte zakken voor het doek en één voor de ijzeren stokken). De tent was zó groot, dat ik met gemak twee auto's er in kon parkeren....Maarja, een 'krijgertje' dus het motto "een gegeven paard mag je niet in de bek kijken" speelde ook mee.

Bloedheet was het daar in 'La douce France'. Meer dan 40 graden in de schaduw. Pffff, niet te harden....
Van fietsen was er niets gekomen. Het landschap rond Limoge was tè heuvelachtig. Na één poging staakten we al ons voornemen van mooie fietstochten maken. Dan maar surfen.... Het was al dagen bladstil dus daar kwam ook nog niets van terecht. Nou ja één keer wél! Een stevig briesje kwam opzetten. Ik alles opgetuigd en het water op..... Lekker gangetje naar het midden van het meer......En toen.....wind weg! Geen zuchie meer. Terug paddelen was de enige optie.

We zijn nog een paar dagen gebleven, maar besloten toe toch maar terug te gaan richting Pays Bas. Het weer was thuis uitstekend dus waarom langer die kwelling van de hitte doorstaan.

De laatste nacht was een ware hel. We waren wat vroeg in het seizoen, dus alles was erg rustig. Daar kwam abrubt een einde aan toen net die (laatste) nacht een openluchtdiscotheek besloot zijn deuren open te doen. recht tegenover de camoing aan de andere kant van het meertje.
Wat een pestherrie!!!!! Niet te harden. Ik was toen jong, maar kon echt geen enkele sympathie opbrengen voor die herrie. Het was nog slechte muziek ook.....

Uiteiindelijk heb ik 75% van de nacht in de auto geslapen (tot 5.00 uur in de ochtend), want ik moest toch enigzins uitgerust aan de terugreis beginnen.
Eenmaal terug in Holland nog mooie dagen aan de Reeuwijkse plas door gebracht en dat maakte dat de vakantie toch nog geslaagd was.

De Talbot heeft ons een paar jaar trouw van A naar B (en C en D en E en F enzz) gevoerd maar moest uiteindelijk toch plaats maken voor een grotere auto (want de eerste kleine was op komst)........

(wordt vervolgd... )

[Gompie]

Ja, en als die kleine (een wolk van een dochter) er eenmaal is, merk je dat de auto steeds kleiner wordt, naarmate zij groter wordt. Vooral zo'n kinderwagen heeft veel ruimte nodig.

De Talbot leverde bij inruil meer op dan 'ie gekost had en met een kleine financiële bijpassing ben ik toen Citroën gaan rijden. Het werd een knalrode BX.



Veel ruimte voor weinig geld en hij reed zalig. Toen we 'm net hadden zei m'n vrouw opeens "Hé, zit er een kompas in???". Wat bleek, ze keek naar de kilometerteller. Als je stil stond, was er een grote 0 zichtbaar. Zodra je langzaam ging rijden kwam het getal 20 tevoorschijn, maar het leek op Z0. Dus te teller ging van 0 naar Z0 (Oost naar ZuidOost)….Leuk gevonden, toch?

Een paar jaar zonder problemen gereden, maar toen kreeg de BX kuren aan een veerpoot op de terugweg van een vakantie. Er was maar één optie en dat was het hydraulische systeem in de hoogste stand zetten. Het nadeel wat dat er dan alleen nog maar vering op de bandendruk was. Het was te doen, dus doorrijden maar. Op een gegeven moment zag ik dat m'n vrouw haar borsten vast hield. De cadans van de brug waarover we op dan moment reden zorgde ervoor dat ze op en neer in haar stoel bewoog en dat ging kennelijk zo heftig, dat de op en neergaande beweging haar iets te veel werd. Gelukkig was het van korte duur en zolang we over asfalt reden was het goed te doen.

Een jaar later liep de terugreis minder vlot.
We bleven steken midden in België, vlak bij Namur. Opeens had er een keiharde tik in de motor geklonken en moest ik abrupt stoppen. Nou daar sta je dan inmiddels met twee koters, twee fietsen achterop en de wagen tot de nok volgeladen.
Het eerste wat ik deed was mijn verzekeraar bellen. Ik had al een flauw vermoeden van het mankement. De motor kon nog starten maar de tik was oorverdovend. Dat was óf een zuiger los van de zuigerpoot óf een klep was afgebroken. (het bleek later het laatste te zijn).
Terugrijden was geen optie. Inmiddels was ook de plaatselijke hulpdienst gekomen en met handen en voeten kon ik uitleggen dat ik met auto en al terug gebracht kon worden naar Nederland, want mijn verzekeraar had me inmiddels telefonisch bevestigd dat ik voor 80% van de kosten gedekt was voor repatriëring. Nou, dat was mooi! De wagen ging compleet met alles er op en in op een oplegger, m'n gezinnetje in de cabine van de vrachtwagen en zo kwamen we thuis. Zo'n drie uurtje later dan gepland. Ik moest even de straat rond om geld bij elkaar te sprokkelen (de chauffeur moest contant betaald worden) maar we waren weer gezond en wel thuis.

De volgende dag de BX met en buurman naar de Citroëngarage bij mij in de buurt gesleept en erbij verteld dat ik een diagnose van de schade wilde. Niet meer en niet minder. Gelijkertijd bij de verzekeraar de repatriëringskosten gedeclareerd en toen was het twee dagen wachten.
Het eerste hing de garage aan de lijn. Of ik even wilde komen, want de schade was kostbaar. De kop lag er af en ik keek in vier zuiger gaten. Daar was weinig aan te zien. Nee, zei de monteur, het gaat om de kop. Die moet totaal vervangen worden. Ja, dat was zonder meer duidelijk. De afgebroken klep had de aluminium kop ter plaatse flink beschadigd. De zuiger had daarentegen slecht een paar hele lichte krasjes en de zuigerwand had niets.
Dan komt de vraag: Wat kost dat?? Nou, dat was schrikken, want het hele blok moest uit elkaar. Een nieuwe zuiger er in (uithonen), nieuwe kop er op en nog tal van bijkomende werkzaamheden……Het bedrag kwam boven de waarde van de auto uit. Ik besloot 'm weer mee te nemen zoals 'ie er bij stond. Oja, even nog afrekenen. De man slaat aan het rekenen en er kwam een astronomisch bedrag uit. Het feitelijke werk was alleen maar het demonteren van de kop geweest. Een geoefende monteur doet daar nog geen half uur over (bij deze wagen), nou voorruit een uur! Maar dan heb je het ook wel gehad…….Het tienvoudige wilde men me in rekening brengen. Na 'goed overleg' (ik heb nog net niet geslagen) mocht ik na achterlaten van 1,5 uur naar huis toe. De garage is overigens een jaar later verhuisd en nog en jaar later waren ze failliet.
Ik was weer thuis met m'n 'wrak'.

Dan maar zelf aan de gang. Binnen 24 uur had ik de juiste kop op de sloop gevonden. Koste me een schijntje. Een nieuwe pakkingset erbij en de boel weer monteren. Twee uurtje sleutelen waren voldoende om hem weer als een zonnetje te laten lopen. Dat leed was ook weer geleden.

Oja, de verzekeringsgelden nog. Nou die verzekeraar kwam op z'n eigen woorden terug. Nee, dat had hij nooit zo bedoeld. Niks 80% ik kon 30% krijgen, dat stond ervoor. Ik kon 'm wel door de telefoon trekken….Wat een onbetrouwbare @##@@%
Die man was ook maar werknemer, dus ik belde vervolgens via het algemene nummer naar zijn baas. De hele situatie uitgelegd en een welwillend oor gevonden. Het kon een paar dagen duren, maar ik zou worden teruggebeld. Krijg ik twee dagen later een brief in huis dat er 'coulancehalve' toch besloten was het bedrag van 80% uit te keren. Dat was dus netjes.
Ging ik later het bedrag vergelijken met de rekening, bleek er 90% te zijn uitgekeerd…..!
Toch nog 'eind goed al goed' .

(wordt vervolgd)

[Gompie]

Ruimte en luxe went snel. Zo ook de ruimte van de rode BX. Vrij snel na de motorische reparatie en het besef dat het toch nog steeds proppen was met de vakantiepullen, besloten we te gaan voor een stationwagen. Dat is pas handig. Een grote 5e deur en je kan alles meeslepen. Bij toeval liep ik tegen een wat nieuwere BX aan in de 'Break'-versie. Een witte! Hoe besmettelijk, maar de prijs was zeker niet verkeerd. De inruilwaarde van de rode BX was ook goed, dus deze deal werd gesloten.
De trekhaak mocht ik nog onder de rode weghalen en die past (nadat m'n zwager twee verlengstukken gemaakt had en wat andere verbeteringen) weer perfect onder de witte BX.



Dat die verlengstukken extra sterk waren, bewees het gewicht van een aanhanger die ik wat later achter had. Ik zat toen midden in de verbouwing van mijn huis. Er moest een betonnen muur met fundering gesloopt worden en daar kwam een behoorlijke lading puin vanaf. Ik had de beschikking over een grote dubbel-asser om het puin af te voeren. Toen ik aankwam op de stortplaats moest ik eerst met de BX met aanhanger op een grote weegbrug staan. Bij het afrekenen werd ik aangesproken: "Hoe bent u hier gekomen..?" Het bleek dat ik meer dan 2100 kg beton er op had gehad. De grap was natuurlijk wel dat die hydraulische vering van de BX er voor had gezorgd dat ik keurig kon rijden (goed, het reed wel zwaar) en die trekhaak was extra verstevigd, dus die kon ook wel wat hebben…..

De ruimte van die BX-Break was ook immèns. Omdat de achterklep net boven de bumper begon en omdat er een volledige vlakke laadvloer in zat, paste een keukenblok van 180 cm er volledig in de lengte in (en de deur kon nog dicht ook). Ideaal om dus het e.e.a. te vervoeren. Dat heb ik dan ook veelvuldig gedaan met menige verbouwing of vakantie.

Wat jaren met veel plezier en zeer weinig kosten zo gereden.
Het is dat ik een keer op een ander idee gebracht werd, anders zou ik er misschien nóg in rijden…..

O ja! Schiet me nóg een mooi verhaal te binnen…..
Op één van de eerste wintersportreizen met de kinderen erbij, hadden we ons goed voorbereid door van alles aan te schaffen wat we maar nodig konden hebben. Zo had ik dus ook 4-paar skies mee te nemen. Ik dacht dé perfecte oplossing gevonden te hebben. Nieuw op de markt (althans ik zag ze voor het eerst) waren magneet-ski-houders voor op het dak. Een magnetische plaat met een houder voor twee paar skies. De set bestond dus uit twee van die magneetplaten. Aangezien ik vier paar skies had mee te nemen kocht ik twee sets.
De ochtend vóór de rit heb ik die (4) magneetplaten op het dag gezet.

De rit met die skies op het dak ging uitstekend. Ik had voor de zekerheid nog wat extra veigigheidsmaatregelen genomen (extra veiligheidsbandjes tegen het mogelijk los laten).
De laatste dag van de vakantie kreeg mijn oudste dochter een ski-ongeluk. Dit is een verhaal apart wat overigens heel goed is afgelopen, maar daardoor zijn we wel een week langer in Oostenrijk geweest. Uiteindelijk hebben die magneetplaten er zo'n kleine drie weken op het dak gezeten.

Toen ik ze er af haalde schrok ik. Wat bleek, die magneten waren kennelijk zó sterk dat er nu vier kuilen in m'n dakplaat zaten!! Ik terug naar de verkoper. Ja dat had 'ie nog nooit gezien. De leverancier (producent) wrd opgezocht en ik moest maar een claim neer leggen.
Vooraf heb ik de schade laten taxeren (Fl 800,-) en met een ondersteunende brief van die verkoper is de claim toen ingedient. Die magneetplaten kon ik weer inleveren en ik kleeg m'n geld terug. Een goede week later kreeg ik goed bericht. Het geld was inmiddels overgemaakt door de fabrikant met de welgemeende excuses.

Die deuken zag je goed zitten (zeer zeker als de zon scheen) maar ik heb e.e.a. toen niet meteen laten maken. Eigenlijk lette ik er op gegeven moment niet meer op. Een paar maanden later (het was inmiddels volop zomer) zei m'n vrouw opeens "Hé, waar zijn die deuken gebleven…." Wat bleek nu, de deuken waren weg als sneeuw voor de zon. Er was niets meer te zien. De zon had kennelijk haar werk gedaan. Dat dak was door de warmte zó heet geworden, dat de oorspronkelijk bolling weer terug gekomen was. Hoe opmerkelijk!


Wordt vervolgd.

[Gompie]

Als je eenmaal een stationwagen (break) gewend ben, is de stap terug naar een 'gewone' sedan te groot.
Ik was nog niet uitgekeken op m'n BX, maar de nieuwigheid ging er onderhand wel wat van af en al die verbouwingen en de BX gebruiken als veredelde vrachtwagen had z'n sporen wel achtergelaten. Het werd dus weer eens tijd te gaan kijken naar een opvolger.

Ik was in die tijd net in de Ford-fabriek geweest in België nabij Namen (Namur…Hé, da's tevallig. Daar had ik al eens pech gehad met m'n rode Bx) en daar was ik zeer onder de indruk geraakt van het proces hoe een auto in elkaar wordt gezet.
De nieuwste Ford Mondeo liep daar van de band. Wat een wagen zeg! Zeer fraai om te zien hoe dat werkt in zo'n fabriek. Daadwerkelijk wordt de rol staal aan de ene kant er in gerold en aan de andere kant rolt er een complete auto uit. Tussendoor stikt het van de andere ingangen met assamblage materiaal (koplampen, bumpers, bekleding, ruiten enz, enz..)
In feiten is het één lange lopende band waarop alles plaats vind. De rol staal wordt gestanst, dan herken je de vorm van de auto al nadat het casco in elkaar gelast is. Alle onderdelen die een kleur moeten krijgen gaan naar de spuiterij (ten strengste verboden toegang) en aan de ander kant komt een 'set' in de kleur er uit. Iedere set kan trouwens van kleur verschillen. Wit, rood of blauw….Het komt achter elkaar uit de spuiterij. Vervolgens worden er allerlei onderdelen op, aan of in geplaatst. De modellen verschillen ook nog eens van elkaar (station, sedan, diesel of benzine, luxe of standaard…). Het maakt niet uit. Daar waar er wat op moet, komt het juiste onderdeel via een zijtransportband op het juiste moment er bij. Deels gaat dat automatich (robot) maar veel ook met de hand. Mannetjes en vrouwtjes cirkelen om de auto's en er komt steeds weer een onderdeel bij. De band draait 24 uur door, dus continue. Hij stopt nooit. Dag in dag uit, ook in het weekend. Ik week niet hoe lang de A tot Z montage duurt, maar ik denk dat het niet meer dan een paar uur is. Per half uur rolt er een nieuwe wagen de fabriek uit.

Ik was dus in de Ford-fabriek geweest en wilde dus ook wel een Ford-Mondeo-Station hebben. Het eerste model was al wat in prijs gezakt en zo kon het gebeuren dat ik een nèt drie jaar oude Mondeo kon aanschaffen met zeer weinig kilometers. De BX was ook nog wat waard, dus de bijbetaling viel mee (hoewel ik nog nooit zo diep in de buidel getast had).

Dit model was het geworden:



Maar dan zilverkleurig en het was een diesel.

(wordt vervolgd)

[Gompie]

Een fijne auto dus die Ford-Mondeo. De ruimte was enorm (vooral de achterbak) en daar hebben we dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt met de vakanties en opvolgende verbouwingen (een eigen huis is noot 'af').

Jaren heb ik schadevrij gereden, totdat een klojo niet zo handig met parkeren was. M'n moeder hadden we meegenomen naar het naburige winkelcentrum en toen we terug kwamen en m'n moeder wilde instappen slaakte ze een kreetje; "Oooooo….Wat erg" Ja, dan sta je even beteutert te kijken. De deuk had zich beperkt tot alleen de deur (rechtsachter) en er was dus geen omliggende schade. Ik kon beroep doen op het waarborgfonds. Daar zit ook een eigenrisicodeel in maar door een tweedehandsdeur er in te plaatsen (wat uiteraard goedkoper was dan een nieuwe) en deze weer te laten spuiten (eigenlijk werd de hele zijkant gespoten i.v.m. het mogelijk optredende kleurverschil) heeft het me geen geld gekost (of opgeleverd).
Niet lang daarna ondervond ik het voordeel van en trekhaak. Een achteropkomende auto remde te laat en tikt me nog nèt aan. De schade aan mijn Mondeo viel reuze mee. De trekhaak had niets en de bumper had een klein barstje opgelopen. Alleen als je héél goed keek zag je wat. De achteropkomende auto had door de trekhaak flinke schade. De verzekering heeft mij een complete bumper vergoed, dus daar werd ik financiëel wel wat beter van. De schade aan mijn auto heb ik uiteindelijk niet laten maken.

De zilveren Mondeo was eigenlijk een 'standaard' uitvoering en toen ik een keer mee ging met een vriend langs een autodealer zag ik daar het opvolgende model staan. Ook een Ford Mondeo dus maar nu in de meest luxe uitvoering (de Ghia uitvoering).
Dit model had ik gezien in die Ford-fabriek dus daar werd ik wel 'warm' van.
Thuisgekomen vertelde ik over mijn 'warme gevoelens' en daar werd positief op gereageerd. "Nou, dan kijk je toch wat je moet bijbetalen…". Ik weer terug en na nog wat heen en weer geklets was de deal gesloten. Het werd nu een donker groene Mondeo:



En wéér was het een klasse duurder en luxer. En we weten allemaal Luxe went snel….!

(wordt vervolgd)

[Gompie]

Ja, dit was 'm helemaal….!
Wat een luxe. Allerlei elektrische snufjes die ik nog nooit had gehad, een airco er in en een cd-speler! Nou nou, dat was dus genieten. Hij was in 'showroomconditie' en ondanks dat het een leaseauto was geweest had 'ie maar weinig kilometers gedraaid en al z'n onderhoudsbeurten gehad. Voor mij was het onderscheid tussen een nieuwe Mondeo en deze niet merkbaar.

Dan doet het eerste krasje extra pijn. Ik had al eens een schade aan de bumper gehad (met m'n vorige Mondeo) maar nu was het weer raak.
Een klein deukje was kennelijk met parkeren van een ander ontstaan.
Zo heb ik nog een tijdje rondgereden, totdat ik in een woonwijk in Gouda verzeild raakte, omdat de rondweg was afgesloten en ik dus door de wijk heen moest. Ik reed een T-slitsing op en moest links af. Het was vlak bij een supermarkt dus ik reed al stapvoets. Komt er plotseling van (voor mij) links een 'scooterhufter' met een noodgang over de weg aan sjeezen en zijn rempoging strandde in mijn linker achterportier.
Het model van de scooter stond nu haarfijn op het achterscherm en de portier. De berijder had zich zelf over m'n wagen gelanceerd en lag aan de ander kant. Binnen 'no-time' stonden er heel veel toeschouwers omheen. De wijk staat bekend om zijn allochtone bevolking dus het was een kleurrijke samenkomst. De scooterberijder was er redelijk genadig van af gekomen. Hij had wat schaafplekken, maar verder niets. Opeens probeerden omstanders de scooter te verplaatsen op het moment dat ik de politie aan het bellen was (met m'n mobiel). Daar zei ik wat van maar er begonnen zich wat jongens tegen aan te bemoeien en zeiden dat ik te hard gereden zou hebben en dat het niet die jongen zijn schuld was en dat ik maar snel moest maken dat ik weg kwam…..! Een oudere omstander corrigeerde de jongens (in hun eigen taal) en gaf aan dat ze nergens aan mochten komen. Net op dat moment kwam er een wijkagent aanfietsen (niet van mijn poging te bellen, want dat was nog niet gelukt) die zijn rondje reed. Het eerste wat hij deed was versterking oproepen en een ambulance. Vervolgens ging hij naast me staan en zei verder niets (dan alleen maar dat die gasten van de scooter af moesten blijven). Het duurde slechts luttele seconden voordat de versteking er was. Twee politiewagens kwamen van weerszijde met loeiende sirene aanrijden en begonnen meteen de steeds groter wordende aandacht van jongeren meer op afstand te zetten. Linten werden getrokken en de bedoeling was het kruispunt vrij te maken. Dat liep toch behoorlijk moeizaam met die opgeschoten gasten en op een gegeven moment trok één agent zelfs zijn pepperspraybusje. Dat is dus in formele zin een wapen! Tóen pas keerde de rust terug. Een ambulance kwam vlak daarop ook nog aanrijden. Daar sta je dan. Tig agenten en hulpverleners en joelende jongeren. Heb ik weer. Verklaringen werden opgenomen, schade gefotografeerd en na verloop van tijd kon ik m'n weg weer vervolgen, nog onder de indruk van wat er gebeurd was.
De volgende dag werd ik opgeroepen op het naburige politiekantoor. Zit daar ook die scooterberijder met een andere jongen er naast. Bleek dat die scooter van die andere jongen was. Ze waren heel beleefd en spraken keurig met twee woorden. Ik heb ze na mijn verklaring niet meer gezien. Later sprak ik bij toeval nog één van die agenten die het voorval zich nog haarscherp voor de geest kon halen. Het bleek dat het goed fout zat met die scooter. Hij was zwaar opgevoerd én stond als gestolen gesignaleerd. Dat wist de eigenaar niet toen hij 'm kocht. Die verkoper is ook nog opgespoord en bekende de diefstal.
Ik heb uiteindelijk de Mondeo laten repareren van het verzekeringsgeld en er was genoeg over om ook de bumper mee te nemen.

Klik HIER voor het vervolg.......
....... hoe ik dus uiteindelijkaan de VEL SATIS ben gekomen en welke afwegingen daarbij zijn gemaakt.

[Gompie]

Zo bedacht ik me dat ik nóg twee auto's heb gehad.
Deze heb ik héél kort in bezit gehad, want ik had ze uitsluitend gekocht voor de 'handel'.
Huhhh?? Handel? Ja, je bent jong en je ziet kans ergens aan te verdienen.

Dat kwam eigenlijk door m'n vader.
Uit m'n kindertijd kan ik herinneren dat m'n vader heel vaak van auto wisselde. Dan hadden we weer een witte en dan weer een blauwe of zilveren. De merken weet ik niet meer, maar in m'n herinnering werden ze steeds groter. M'n vader had een normale baan, maar in z'n vrije tijd heb ik 'm nog al eens zien sleutelen. Zo staat me nog bij dat hij een keer een motorblok uit een auto getilt heeft samen met drie stratenmakers (die bezig waren in de straat). Het was een hele grote auto en ik dacht dat het een Amerikaan was. Een slee van een wagen.

Een andere keer heeft m'n pa een complete Eend (2CV) uit elkaar gehaald en eigenhandig met een jampotje met een verstuivingsdeksel aangesloten op een stofzuiger geheel blauw gespoten. We hadden in die tijd een grote kelder (we woonden in een flat) en de blauwe sporen staan denk ik nu nóg op de muur. Dat speelde zich af in de zomer van 1963. Dat wet ik nog precies, want die winter was berekoud en de zwaarste Elfstedentocht ooit is toen verreden. En m'n pa deed mee!! (Helaas moest hij er met bevriezingsverschijnselen in Harlingen mee stoppen, dus het begerenswaardige kruisje heeft hij nooit gekregen).

We dwalen af, maar het gaat er dus om, dat mijn pa het lichtend voorbeeld was iets met auto's te doen.

Zo kon het gebeuren dat een buurman van ons een nieuwe auto kocht en zijn oude auto niet kon inleveren. M'n vader had inmiddels gehoord van de buurman dat de dealer maar Fl 50,- er voor wilde geven (sloopwaarde).
"Joh", zei m'n pa, "dat is iets voor jou! Die wagen is volledig uitgewoond (ze hadden 3 honden), super vuil maar de basis is best wel goed. Een beetje schoonmaken en poetsen en hij is weer strak." M'n vader wist de wagen los te peuteren voor Fl 150,- (en dat moest ik natuurlijk betalen). Zo kreeg ik dus m'n eerste 'handelsauto'.
Het was een witte Opel Kadett.



Dat het een hele klus zou worden stond al vast, maar goed gereedschap is het halve werk.
Ik kocht dus liters cleaner, poetsmiddelen en ander schoonmaakspul (voor de bekleding en interieur) en kon aan de slag.
Eerst een wasbeurt. De wagen behoorde wit te zijn, maar zat onder de vogelpoep, hars van bomen en ander aangekoekt vuil. De wasbeurt hielp niet echt. Het wit was nog steeds lichtbruin. Stukje bij beetje heb ik de wagen gecleanerd en waarachtig, hij werd weer wit.
Wat een klus was dat zeg. Ik heb er dagen op staan zweten. Toen ik aan de dorpels begon, zakte de moed me in de schoenen. Die dorpels bleken aan weerszijde volledig weggerot.
"Kom op" zie m'n pa "daar vinden we wel wat op". Er werden metalen overzetdorpels aangeschaft en m'n vader had een adresje om de boel er op te lassen. Dat ging eigenlijk perfect. De dorpels heb ik toen eigenhandig zwart gespoten en de onderkant dik in de Tectiel gezet. Hij zag er weer als nieuw uit. Toen de binnenkant. Die ruiten waren zó vet, dat ik een dag ben bezig geweest om de boel weer helder te krijgen. De bekleding heb ik met een borstel schoon geboend (stoelen en banken op straat gezet en boenen maar) en uiteindelijk was het resultaat helemaal naar m'n tevredenheid. Die buurman kon z'n ogen niet geloven toen hij zijn oude wagen terug zag. Hij herkende het kenteken, anders had hij het niet geloofd.
Na aftrek van de gemaakte kosten en investering hield ik er een leuk centje aan over.
"Kijk" zei m'n pa "zo heb ik dat ook vroeger gedaan. Zo kon ik telkens een iets grotere of duurdere auto aanschaffen" Ik bleef trouw aan m'n Fiatjes 850, maar de centen waren welkom.

Ik heb dus nóg een keer zoiets gedaan maar daarover later…..

[Gompie]

En ook hier doen de foto's het weer

[sander]

Nu maar hopen dat je ze niet meer kwijt raakt...